We houden het tempo vast en mogen deze maand Marianne van Hoogstraten welkom heten als spelersvrouw van de maand. 64 lentes jong en trotse moeder van Thijs, Stef en Guus. Marianne en Jan horen bij het selecte (maar zich gestaag uitbreidende) groepje veteranenvrouwen en
veteranen die zich oma en opa mogen noemen. Kleindochter Mevi van 1,5 heeft hun leven al verrijkt en over een kleine maand wordt er een kleinzoon geboren waarvan alleen bekend is dat de naam vier letters heeft.

Na een carrière in het onderwijs als juf op de Paersacker is Marianne nu al 10 jaar druk als vrijwilligster op diezelfde Paersacker (ondertussen bekend als Bricks) als klasse assistent en helpt ze 3 dagen in de week leerlingen die in groep 3 moeite hebben met lezen.

Naast haar (vrijwilligers)werk op school is Marianne al jaren druk in de weer als vrijwilliger bij PSV FanService en helpt ze bezoekers bij de wedstrijden in goede banen bij allerlei voorkomende vragen. De kers op de taart is dan dat elke thuis wedstrijd van PSV gratis vanaf rij 1 gezien kan worden. Daarnaast is Marianne vaste klant bij de Ambacht waar wekelijks met een vriendin genoten wordt van een lekkere cappuccino.

Voetbal loopt als een rode draad door het leven van Jan en Marianne, en omdat Jan toch zo’n beetje elk weekend het hele weekend bij de Wilhelmina Boys te vinden is is Marianne daar ook regelmatig te vinden. Op zondag altijd en op zaterdag soms bij de veteranen. Voor de sessie op zaterdag is het wel een voorwaarde dat het goed weer is, op zondag is dat minder een probleem. Het blijkt dat het altijd aanwezige mopperen van de veteranen op en onder elkaar daar mede de oorzaak van is. Als Marianne er op de zaterdagen bij is wordt er wel erg genoten van de derde helft (kei gezellig!) ondanks dat het avondeten daar dan onder lijdt.

Dat Jan elk weekend bij de Boys is gunt Marianne hem van harte, de toewijding druipt ervan af en dat maakt gelukkig. Daarentegen zijn de zomer- en winterstop altijd lastige periodes, dan mag/moet Jan mee naar de markt en wordt er reikhalzend uitgekeken naar mede veteranen die hetzelfde lot ondergaan zodat er in ieder geval nog een gezellig praatje kan worden gemaakt. Al sinds mensenheugenis gaan Jan en Marianne elke zomer vier weken op vakantie naar Spanje, eerst met de kinderen en ondertussen saampjes. Op een korte onderbreking na, altijd naar El Delfin Verde vlak onder Estartit en altijd op dezelfde plek.

Jan is een mensen mens en cijfert zich weg, soms ten koste van zichzelf. Geeft 200% en is soms een beetje een controlfreak. Voor de kinderen en jeugd bij het voetballen, voor de meiden op school, voor de veteranen, geen moeite is teveel om het voor iedereen leuk te maken. Daarbij vergeet Jan zichzelf niet, wie heeft hem niet eens gezien aan het einde van een lange carnavalsavond, diep in de nacht, in de sporthal of in het dorp, nog even een pilsje pakken om daarna lekker terug naar Marianne te gaan. Wie dacht deze maand iets te lezen over Moniek van Harold, niet getreurd. Het stokje is alsnog doorgegeven.

Na een tijd van Coronastilte pakken we draad in deze rubriek weer op en is de hoofdrol voor  Jolinda van der Stoel, 43 jaar jong en trotse moeder van twee dochters. Sanne van 15 jaar en Suze van 12 jaar.

Auto’s spelen een belangrijke rol in familie van der Stoel, beiden zijn werkzaam in de autobranche. Sander zit in de leaseauto’s en Jolinda houdt zich bezig met financiën bij een Duits merk met een ster die in de Formule-1 wereld heer en meester is.

En dan herinneren we ons nog goed die glanzende cabrio op hun huwelijksdag.

Maar Jolinda beweegt zich niet alleen voort met auto’s, hardlopen en wielrennen zijn ook passies van haar. Natuurlijk is af en toe rust op zijn plaats en daar is lezen een goed moment voor.

Met dochter Sanne lekker naar de stad en dan heerlijk ergens gaan lunchen, maar Corona is nu de grote spelbreker. Nu is het shoppen in het Kruidvat en kijken naar het paardrijden van Suze, gelukkig mogen ze daar wel blijven kijken.

Ze vindt het super gezellig om te komen kijken naar de wedstrijden van de veteranen, maar geeft  toe dat het veel meer kan……

Vooral de aanmoedigende woorden aan elkaar op het veld zijn al een boek waard.

Ze omschrijft Sander als sportief met altijd een goed humeur, mooie haren en blauwe ogen en een topvader. Altijd staat hij voor de meiden klaar. Voor de redactie van deze rubriek een CV om je vingers bij af te likken.

Samen met haar topvent en topdochters vieren ze hun vakantie in Cambrils aan de Spaanse Costa Daurada, alwaar ook hun huisje op wielen veilig is opgeborgen.

En natuurlijk moet je ook toekomstdromen hebben, wat te denken van een schuurwoning op een stukje eigen land met een heuse B&B? Zodra het reserveren mogelijk is zal de redactie dit kenbaar maken.

Sander zegt altijd tegen haar dat hij de jongste van het veld is en dus vindt Jolinda dat hij nog jaren meekan. Dit is verheugend nieuws voor de veteranen!

 

Omdat ik (Jolinda) het laatste woord nog mag hebben, wil ik het volgende graag kwijt.

Beste Jan,

Graag wil ik het woord aan je richten, zonder vrijwilligers zijn wij nergens.

We weten het allemaal zo goed, maar er zijn maar weinig vrijwilligers die het woord zo goed bij de daad voegen. Iemand die er altijd is en uren tijd stopt per week in vrijwilligers taken, dat zijn er maar weinig. Dat zijn hele speciale mensen waar er maar enkele van zijn en dat ben jij.

Daar blink jij in uit!

En ook door gewoon lekker met je vrouw op vrijdagochtend boodschappen te gaan doen.

De tassen in te pakken en kratten bier te dragen, ik hoop dat Sander en ik dat later ook zo mogen doen.

Zo is een gelukkig huwelijk wanneer ik jullie zie in Plus in de Heivelden.

Wanneer ik door de winkel vlieg en René niet herken (Sorry, al 5 x gebeurd!), maar wel jullie die samen bij het winkelkarretje lopen. Dan denk ik, dit is echte liefde. Zoveel jaar, zoveel liefde.

 

Verder heb ik iets gelezen over laarsjes en ons huwelijk.

Er is van alles gebeurd bij QB tijdens ons huwelijk, topband Q5, Topman, kots in de gaderobe, colberts kwijt, wc-boeken vol met gezellige klets en de laarsjes die kwijt zijn en nog steeds een gelukkig huwelijk samen al 5 jaar lang.

Wanneer wij de foto’s bekijken van het fotohokje zien wij 500 foto’s van het fotogenieke veteranen elftal (allemaal jonge mannen, met mooie pruiken!).

Onze ceremoniemeester zegt: van wie zijn die laarsjes? Ik zeg: we laten ze hier nog ff staan en dan naar de kledingcontainer. Dus voor de eigenaresse van de laarsjes, ze zijn naar een goed doel gegaan. Je hebt veel geluk, Edje de Visser is tot op de dag van vandaag zijn lievelingscolbertje kwijt. Naar alle 200 gasten een mail gestuurd, geen reactie.

 

En als allerlaatste, ik geef het stokje door aan …… Moniek van Harold.

Na een onderbreking van ruim een jaar vanwege een reorganisatie op de redactie is de spelersvrouw van de maand weer terug. En de eerste week van de lente is een ideaal tijdstip om de draad weer op te pakken. De interviews in deze rubriek zijn altijd openhartig en nooit saai, maar nu ook met spectaculair nieuws ..... Let op, vandaag wordt het showtime!

Vandaag Olly in de hoofdrol, Olly is het schatje van keeper Frans en in haar leeftijd komen een 4 en een 5 voor, ze laat het aan de lezers over om de cijfers in de juiste volgorde te zetten.

Dan is er nog zoon Remo van 22 die net zoals zijn vader het doel probeert schoon te houden, maar hij in ut twidde van de Boys. Dochter Zinzi van 25 schijnt iets te hebben met een zoon van onze leider, die ook keeper is bij de Boys en wel in het derde elftal.

Verder is er nog de hond Bliss, die op de dag van dit intervieuw met een rompertje door het huis liep, maar dat was vanwege een operatieve ingreep eerder de dag.

Voor veel leeftijdsgenoten van de veteranen is het Eindhovense uitgaansgebied de plek geweest waar de verkering begon. Bekend/berucht in die tijd was ’t Pandje aan de Dommelstraat. De muziek van VOF de Kunst schalmde door de geluidsboxen, wie kent het nummer “Suzanne” niet? Frans zag Olly staan en nam het initiatief, zo elegant als hij toen danste, keept hij nog steeds. “Slowen” heet dat.

Onze receptioniste heeft een bourgondische inslag, vorkje prikken met een glaasje wijn en wandelen met Bliss. Van een beetje livemuziek is ze ook niet vies, concerten zoals de vrienden van Amstel, de Toppers, Anouk, Ilse de Lange en de ’80-’90-’00 party zijn haar niet vreemd. Ze hoopt een dezer dagen nog een kaartje van Christina Aquilera te bemachtigen, maar dat hopen er heel veel. Vers van de pers: Het is gelukt!

Ondanks de voetballende mannen in het gezin loopt ze niet echt warm voor het voetbal. Een WK- of EK-sfeertje vindt ze wel leuk, maar ze gaat liever naar Remo en Frans kijken. Tenminste, als het goed weer is, want Olly is wel een “goedweervoetbalvrouw”.

Ze vindt het mooi om te zien dat de veteranen zoveel plezier hebben en nog steeds bloedfanatiek zijn, daar hoort ook een derde helft bij. En dat het dan wel eens laat wordt ..... als Frans minimaal tweemaal per jaar op tijd thuis is, dan is het goed. Ze is ook blij dat het veteranenteam naar Torremolinos gaat om aan hun conditie te werken. Respect! Maar welke conditie is voor haar niet helemaal duidelijk, het voetbal of.....

Een aantal keren per jaar met het hele team inclusief de spelersvrouwen op pad vindt Olly geweldig, denk aan de kerstborrel en de jaarlijkse barbeque.

Buiten haar werk is Olly geen echte klusser, al heeft ze laatst samen met Frans de huiskamer van een nieuwe make-over voorzien en vindt ze een muurtje schilderen dan ook wel weer leuk.

De tuin met bijbehorende vissen laat ze aan Frans over, op de achtergrond mompelt Frans dat het mountainbiken toch leuker is dan in de tuin ploeteren.

Ze vindt Frans een lieve eerlijke man die het beste voor zijn gezin wil en ook niet onbelangrijk ..... hij heeft een leuke humor.

Vroeger ging het gezin met vakantie naar de camping, maar tijden veranderen. Tegenwoordig zijn de Vermeertjes meer van een hotel in een warm land, maar schuwen de wintersport ook niet. Florida is nog een droom, maar eerst een cursus “vliegangst overwinnen”.

Een andere toekomstdroom is een eigen bedrijfje (komt er toch niet van!), waarbij van 08:00 tot 18:00 uur koffie met iets lekkers wordt geserveerd, eventueel een eenvoudige lunch en natuurlijk gezellige drankjes, een sfeertje dat aan het Joe Mann Paviljoen doet denken.

Bij de vraag of Olly nog iets kwijt wil ontstaat er een brede glimlach op haar gezicht. Ze wil een geheim verklappen.

Frans en ik gaan opa en oma worden samen met Jan en Marianne. Ergens midden/eind september moet het gaan gebeuren. Gezien de genen zal het wel een keep(st)er worden. Vanaf dat moment heb ik er een nieuwe hobby bij en kan ik mijn eigen bedrijfje wel vergeten!!

Tenslotte, ik geef het stokje door aan ............ Jolinda, het schatje van Sander.

Wij zijn toen uitgenodigd op het huwelijksfeest van Sander en Jolinda, wat overigens ontzettend gezellig was en toen had ik mijn hoge hakken aangedaan voor deze feestelijke gelegenheid. Ik had echter ook een plastic tasje mee genomen met daarin mijn afgetrapte, maar oh zo lekker zittende laarsjes. Toen ik last van mijn voeten kreeg wilde ik mijn laarsjes aan doen, maar het plastic tasje was samen met de echte cadeaus naar het huis van Sander en Jolinda  gebracht. Ik ben toen uiteindelijk op mijn sokken naar huis gegaan. Van de laarsjes is nooit meer iets vernomen.....

Vandaag ben ik te gast bij Mieke Thijssen, de wederhelft van Perry, de ontvangst is hartelijk en Hollands: koffie met stroopwafels, pepernoten en kaneelstaafjes.
Mieke telt 56 lentes of zoals dat tegenwoordig heet, dit is het nieuwe 36. Ze is één dag jonger dan Perry en dat is goed te zien. Sorry Perry!
Zoonlief Ruud is nog heel even 26 en leeft 80 km noordelijker met zijn vriendin, jongste zoon Tim is volwassen (21) en is de sluitpost van het 4e elftal van de Boys.
Zelf voetbalt Mieke niet, maar het is wel een sportief type. Helaas heeft een schouderblessure destijds een einde gemaakt aan haar badmintoncarrière. Toen Perry Mieke leerde kennen dacht hij haar wel even te kunnen verslaan in dit -zijns inziens- vakantiespelletje. Dat heeft ie geweten. Het was hun eerste en laatste onderlinge badmintonwedstrijd.
Mieke en Perry zijn echte Bourgondiërs, tenslotte leef je maar een keer. Hapje, drankje, proeverijtje, wintersport, stedentripje en Ibiza. Concerten staan ook op dat lijstje en ze kijkt met genoegen terug naar het U2-concert in Sevilla met Monique en Ted en met Sacha en John, waar John wereldwijs is geworden. Maar ook de party’s met muziek uit de laatste decennia van de vorige eeuw in het Klokgebouw met de veteranen zitten nog vers in haar geheugen.
Terug naar het voetbal. Jarenlang zat ze met haar vader in het PSV -stadion om die rood-witte aan te moedigen. En nu …… nu moet ze opboksen tegen de mannen in huis die allen een Ajax-hart hebben.
Regelmatig gaat ze kijken naar de wedstrijden van Tim, maar de wedstrijden van de veteranen …… nee niet zo vaak, dat tempo ligt wel erg laag. Maar de historische overwinning van onze veteranen op het rood-zwarte gespuis aan de verkeerde kant van het spoor staat nog vers in haar geheugen. Samen met de andere veteranenvrouwen hebben zij hun mannen toen naar de overwinning geschreeuwd. Het was die avond nog lang onrustig in Best.
Toen Mieke en Perry met hun zonen in Best kwamen wonen hebben ze afgesproken dat de zondag voor het gezin zou zijn. Zoon Ruud meldde zich aan bij de Boys en vader Perry gaat uiteraard kijken naar zijn zoon. Toen deed hij de ontdekking van zijn leven: bij de Boys was een veteranenelftal dat op zaterdag voetbalde. De rest is geschiedenis, want Perry hoort nog steeds bij de inventaris van de veteranen met ruim 300 wedstrijden op zijn naam. Hij is er niet meer weg te slaan en dat is iets wat Mieke goed kan begrijpen. Het is zijn heilige zaterdag. Ook zij vindt het een heerlijk clubje mensen bij elkaar en ook die enkele nieuwe leden die jaarlijks door de ballotagecommissie komen passen zich uitstekend aan.
Dat Perry elke zaterdag op pad is met de veteranen vindt ze niet erg, ook op zaterdag ziet ze hem voldoende. Of het nu een werkweek is of vakantie, of een lang weekend, Perry is altijd vroeg uit veren, al is hij dan nog niet echt spraakzaam.
Maar daar staat tegenover dat Perry voor haar een rots in de branding is en er altijd voor zijn gezin is. Ook is hij de rust zelve.
Zoals gezegd zijn zij beide echte Bourgondiërs en tijdens hun reisjes kiezen zij steevast voor een appartement om te kunnen staan en gaan waar zij willen. Toen de kinderen nog meegingen was het met de vouwwagen op de camping, het huidige appartementgebeuren mag dan iets luxer zijn, de bijpassende vrijheid is toch ook een beetje een camping live gevoel.
Zoals iedereen hoopt ook zij dat de kinderen goed terecht komen en dat zij samen met Perry van hun oude dag kunnen genieten in een goede gezondheid.
Verre reisjes naar Verweggistan zoals Nieuw-Zeeland en het Noorderlicht staan nog op hun bucketlist.
Maar dan komt het onvermijdelijke, ook veteranen gaan ooit met voetbalpensioen en wat gaat Perry dan doen? Volgens Mieke zal Perry het moeilijk vinden om de Boys los te laten, tenslotte is het verweven met zijn leven. Het is dus nog even afwachten.
Rest de keus wie de volgende spelersvrouw van de maand wordt. Mieke heeft twee kandidaten in gedachten, maar kiest uiteindelijk voor een kennismaking met de laatste aanwinst, zij gaat voor de partner van Yannis. Sterk staaltje integreren!!

Hannie is het liefje van de veteraan der veteranen, de niet kapot te krijgen John van Beers.
Die liefde delen ze al 36 jaar en in die tijd heeft John al meer dan 400 veteranenwedstrijden gespeeld en daarvoor ook al decennialang bij andere teams van de Boys, ruw geschat zijn dat al ‘n kleine 1.000 wedstrijden. Dus zou je denken, ze heeft wel iets met voetbal. Mooi niet dus, het is totaal niet aan haar besteed!!
36 jaar samen betekent niet 36 jaar getrouwd, ze wonen wel al die tijd samen. Je zou kunnen zeggen dat het trendsetters zijn, want “hokken” was voor velen in die tijd nog een taboe.
Dochter Manon is 26 jaar geleden geboren en thans zwanger. Hannie en John kijken vol verwachting uit naar de geboorte die volgens de telling weleens op de verjaardag van John zou kunnen plaats vinden.
Echt honkvast zijn ze niet, ze zijn al elf keer verhuisd. Een aantal keren binnen Best, toen een aantal omzwervingen in België en de laatste drie woningen in Bergeijk. Gezien de mooi verbouwde locatie waar ze nu wonen kan het nog lang duren voor ze weer verkassen. Maar zeg nooit nooit.
Al heeft Hannie dan niets met voetballen, sportief is ze zeker wel. In het verleden deed ze aan wedstrijdzwemmen, tegenwoordig is het een beetje recreatief spartelen. Voor dat ze bij haar huidige werkgever werkte heeft ze ook nog zwemles gegeven in het ZIB.
Zestien jaar geleden is ze begonnen bij haar huidige werkgeven www.steelcompany.nl , uit commerciële overwegingen wil Hannie dit bedrijf in deze rubriek genoemd hebben!
Ze begon daar bij de eigenaren als oppas voor hun eerste kind, later werden dat er vier. Inmiddels is ze als een echte allrounder binnen het bedrijf bezig en hoort een beetje bij de inventaris. Maar ze kan niet wachten op haar volgende klus: oppas oma!
Ook al geeft ze niets om voetbal, mag John lekker gaan voetballen. Maar ze heeft het inmiddels wel een beetje gehad met haar rol als BOB. John is al tot tweemaal toe gehuldigd voor 250e en 400e veteranenwedstrijd. Niemand heeft het bijgehouden, maar een huldiging voor 500 keer BOB zou haar niet misstaan.
Het veteranenelftal ziet ze als “een mooi zooitje ongeregeld”, maar komt met regelmaat voor de gezelligheid als er ook andere spelersvrouwen zijn zoals bij de jaarlijkse BBQ.
Zo druk als ze zelf is, zo rustig is John. Maar John kan er niet goed tegen als er iets niet goed gaat, iets wat hij ook op het voetbalveld weleens laat zien!
John houdt van muziek, luistert graag naar Lp’s en speelt basgitaar, Tijdens de verbouwing heeft hij zijn handen uit de mouwen gestoken en veel geregeld.
Als John in de westvleugel basgitaar speelt, speelt Hannie in de oostvleugel op haar saxofoon. Hebben ze geen last van elkaar.
Hannie zou graag op vakantie willen, maar John niet. Voor hem is hun locatie “the place to be”. Hoewel …. John heeft nog familie in Australië, waar hij nog weleens naar toe zou willen gaan. Misschien moeten we toch maar eens een mailtje sturen naar Robert ten Brink en wie weet maakt “All you need is love” zijn droom waar.
Er komt een tijd dat het voetballen voor John een keer ophoudt, maar volgens Hannie gaat hij dan niets anders doen bij de Boys. Maar veteraan ben je voor het leven, hij zal dan weleens komen kijken bij de veteranen en een biertje doen. Mogen jullie raden wie dan de BOB is!
Oh ja, ik geef het stokje door aan ……… Mieke Thijssen.

Het heeft even geduurd, maar de spelersvrouw van deze maand is gewoon een drukbezet persoontje die naast haar vele werkzaamheden en privéleven niet zo veel ruimte in haar agenda heeft.

Ze doet de boekhouding van een aantal bedrijfjes, waaronder die van haar eigen webshop.

Over wie hebben we het dan? We hebben het over Claudine IJkhout, 43 jaar jong en al 20 jaar samen met verdediger Erwin die onlangs zijn 200e wedstrijd speelde voor het veteranenelftal.

Claudine is in Arnhem geboren, maar als kind met haar ouders naar Best verhuisd vanwege het werk van haar vader bij Philips. Philips had in die tijd veel huurwoningen in Naastenbest voor haar werknemers. Ook bestond in die tijd het roemruchtige showkorps “de Eendracht”, een begrip in Best. Een in zwart-wit gekleed showkorps met op de kop showgirls die werden aangevoerd door Claudine. Inclusief ander functies is zij 20 jaar actief geweest bij dit showkorps. Op het facebookaccount van Showkorps de Eendracht zijn nog veel foto’s uit die tijd te bewonderen. Zoals gezegd is Claudine een bezig bijtje. Moeder van 3 jonge kinderen, Meintje van 5 jaar is de jongste telg uit het gezin en zij heeft 2 oudere broers die allebei bij de Wilhelmina Boys voetballen. Wessel is 11 jaar voetbalt in JO13-4 en Vince van 8 voetbalt in JO9-1.

Daarnaast runt zij een webshop www.leukvoordeheb.com  waar de nodige uren werk in gaan zitten.  Erwin was vroeger hele zondagen (en ook veel andere dagen) bij de Boys te vinden, maar toen Wessel 11 jaar geleden geboren werd, is Erwin op zaterdagmiddag bij de Boys gaan voetballen om meer tijd voor zijn kind(eren) te hebben.

Maar Claudine vindt het niet erg dat Erwin tegenwoordig de hele zaterdag grotendeels bij de Boys vertoeft vanwege de voetballende zoons, zelf gaat ze ook altijd mee om haar “mannen” te zien voetballen. Maar voor de veteranenwedstrijden loopt ze niet echt warm, hoewel ze absoluut geen problemen heeft met de veteranenvoetballers. Maar het is toch anders kijken dan naar het voetballen van haar kinderen. Ze ziet verschillende generatielagen bij de veteranen, waardoor er verschillende groepjes ontstaan. Een vader met jongere kinderen heeft daarom minder tijd voor andere activiteiten naast het voetballen vanwege gezinsverplichtingen.

Ook heeft ze Erwin vroeger weleens zien fluiten en van het commentaar wat hem ten deel viel, door zowel spelers als toeschouwers  werd ze niet vrolijk.

Maar ze is graag met alle spelers en aanhang aanwezig bij de jaarlijkse BBQ.

Mocht de actieve voetbalcarrière van Erwin in de toekomst stoppen omdat het lichaam gaat tegenstribbelen zal Erwin volgens Claudine nog wel betrokken blijven bij de Boys, maar hij zal niet tot het bittere einde zijn zoons blijven trainen.

Ze omschrijft Erwin die nog een Best-Vooruit verleden heeft (echt waar!!) als joviaal, rap van tong, recht door zee, heel lief voor zijn kinderen en zeer sociaal betrokken.

Het seizoen loopt ten einde en de vakantie komt in zicht. Wat zijn de vakantieplannen van de Vennekes? In het verleden zochten ze wel een appartementje of hotelletje op om te gaan skiën in Winterberg (D) of Tsjechië, maar sinds de kinderen er zijn, zijn ze meer campingmensen geworden. Door het verrichten van mantelzorg is het vieren van vakantie de laatste jaren op een laag pitje komen staan. Maar sinds een jaar hebben ze een caravan en zijn ze van plan de komende zomer het goede weer in Italië op te zoeken.   

Het gezin van de Ven is gelukkig met wat ze hebben en hebben daarom geen speciale toekomstdromen naast de reguliere wens om gezond en gelukkig oud te worden.

Claudine geeft het stokje door aan Hannie Gevers om de laatste spelersvrouw van de maand te zijn in dit seizoen. 

Het is alweer enige maanden geleden dat de vorige “spelersvrouw van de maand” zich presenteerde. Vakantie op de redactie en andere oorzaken zijn hier debet aan. Maar als er elke maand een nieuwe spelersvrouw uit de koker wordt getrokken is de redactie binnen twee jaar door alle spelersvrouwen heen! Dus vanaf nu een tweemaandelijkse spelersvrouw.

Maar hier is ze dan, ze heet Angelique Hendrikx en is het liefje van Stephan, de veteranenspeler die onlangs zijn 100e wedstrijd speelde voor dit selecte gezelschap.

Angelique is 38 jaar, dat heet in het voetbaljargon een veteranenleeftijd, maar haar sportieve doelen liggen wel een stukje hoger, verderop in dit verhaal meer.

Angelique en Stephan zijnde trotse ouders van Femke (7) en Stan (5), uit een eerder huwelijk van Stephan komen ook nog Kim (13) en Amy (10) over de vloer van hun mooie woning gelegen aan de boomrijke dijk van het Wilhelminakanaal.

Evenals onze vorige spelersvrouw van de maand heeft ook Angelique geen doorsnee beroep.

Zij mag als reclasseringsadviseur rechtbanken adviseren over de inhoud van (voorwaardelijke) straffen in de hoop iedereen een juiste plek te kunnen geven in de maatschappij.

Geen lichtzinnig werk, dus moeten de zinnen ook wel eens verzet worden en dat doet Angelique op twee manieren. Lekker borrelen met vriendinnen is daar een van. Het andere is sportief bezig zijn en daar legt Angelique de lat best hoog.

Ze heeft nu drie halve marathons gelopen, allen net boven de twee uur, maar haar vurige en sportieve wens is om dit ook op korte termijn te doen binnen de twee uur. En daar gaat ze voor! Maar dan zijn we er nog niet, er staat nog iets op haar doe-list, wat te denken van een halve marathon met 60 obstakels zoals klimtouwen en lage tunnels.

Kortom, veel aspiraties waarbij veel veteranen hun petje voor moeten afnemen.

Om haar doelen te bereiken is zij ongeveer driemaal per week bezig met bootcamp.

Dat Stephan op zaterdag voetbalt komt eigenlijk wel goed uit, want ook zij sport op zaterdag.

Is de zondag dan een rustdag voor beide? Nee hoor, dan sporten zij samen.

En dan zou je denken dat ze samen ook wel sportieve en actieve vakantie hebben. Mooi niet dus! Sporters moeten op tijd ook hun rust nemen en dat doen Angelique en Stephan op vakantie.

Zij zoeken het goede weer op voor een luie vakantie, deze zonaanbidders hebben strand, hapjes en drankjes dan hoog in het vaandel staan.

Tijdens het interview komt het woordje “voetbal” niet echt over haar lippen, eerlijk erkent ze dat dit niet echt haar ding is, al kijkt ze echt weleens naar de televisie om het Nederlands elftal te aanschouwen.

En als het lekker weer is gaat ze wel naar Stephan kijken, al is het maar voor een kwartiertje.

Eerder genoemde sportieve aspiraties zijn haar toekomstdromen, maar ook clichés zoals gezond en gelukkig blijven mogen niet ontbreken.

Ze beschrijft Stephan als een lieve en zorgzame partner, sociaal, rustig, maar ook een sportief type die graag een biertje lust (of twee!).

De veteranen ziet ze als een gezellig groep voetballers, ook met de spelersvrouwen erbij. Allen gaan goed met elkaar om. Met regelmaat bekijkt ze de website, maar niet iedere week!

Dan het onvermijdelijke, met kleine pijntjes komen de ongemakken. Misschien gaat Stephan nog wel 10 jaar door, misschien wel langer. Maar wat als het lichaam vaker “nee” zegt? Volgens Angelique is Stephan geen type die bij de Boys een bestuursfunctie zal gaan vervullen. En werkzaamheden in de onderhoudsploeg zijn ook uit den boze.

Een beetje vlaggen bij de veteranen zou een mogelijkheid zijn, maar liefst het echte veldwerk. Sinds kort is hij keeperstrainer bij de jeugd en zou zoon Stan (5) gaan voetballen zal Stephan best wel zijn trainer willen worden.

Aan Angelique het laatste woord, het zijn legendarische woorden: “Ik beloof vaker te komen kijken/aanmoedigen”. Daar houden we haar aan.

En het stokje geeft ze door aan Claudine Ijkhout.

De meeste voetbalvrouwen die in deze rubriek al zijn geroemd, zijn al jaren gesetteld in de wortelen van het veteranenvoetbal. Daarom is het leuk een dame te interviewen wiens man pas sinds dit seizoen ons veteranenvoetbalteam is komen versterken. Maar zo nieuw is de 36-jarige Ellen Kluijtmans ook weer niet, want met zeer grote regelmaat is zij te vinden aan de zijlijn om haar Stefan te bewonderen en omgerekend is dat een groter percentage dan bij de overige voetbalvrouwen. En daar blijft het niet bij, want de zaterdag begint al vroeg bij de Boys om hun beide zonen te supporteren. Niels die deze week 9 wordt speelt in F1 en Lars (7) speel in F7 en die zong/riep vorige week nog in koor met zijn teamgenootjes “kampioenuuuuuuu”.

Het gezin Kluijtmans woont in een nieuwbouwwoning zo dicht bij de Boys dat met een goede trap de bal van het hoofdveld zo in hun tuin kan belanden. In hun smaakvol ingerichte woonkamer vertelt Ellen gek te zijn op teamsporten waarbij men zich moet inzetten om tot resultaat te komen. Zelf speelt ze bij VVC (Volleybal Vereniging Conditio) in Best. Als het voetbal- en volleybalseizoen er op zit betekent dit geen voorlopig einde van hun sportieve aspiraties, want tijdens hun vakanties gaat het nog even door met Canyoning. Maar wat is Canyoning? Wikipedia schrijft hier het volgende over: “Canyoning is een sport, waarbij men de loop van een rivier door een kloof volgt. Canyoning is dus vooral een sport, die in de bergen wordt beoefend. Om de rivier te volgen is het daarbij nodig te wandelen, te klimmen, te springen, te zwemmen en te abseilen”. Als je ziet hoe Stefan af en toe zijn tegenstander fysiek te sterk af is, dan heeft dat wel iets van Canyoning!.

Ellen komt uit het hoge noorden en Stefan is voor zijn werk weleens op pad, om die redenen hebben ze logistiek voor Best als thuishaven gekozen. De A2, een treinstation en niet te vergeten die leuke voetbalclub.

Maar wat doet Ellen nu eigenlijk voor de kost naast het altijd ondergewaardeerde moederschap en huisvrouwenbestaan. Om eerlijk te zijn kan je Ellen beter op een feestje tegen komen dan op haar werk. Een aantal jaren geleden hadden de Boys nog een deurwaarder in hun gelederen, maar het werk van Ellen mag er ook zijn. Zij werkt bij een coöperatieve bank wiens naam niet genoemd mag worden vanwege reclame-uitingen, maar in 1972 is ontstaan uit een fusie tussen de Raiffeisenbank en de Boerenleenbank. Als bedrijven in zwaar weer zitten zoals een dreigend faillissement komt Ellen namens haar werkgever in actie om voor zover mogelijk voor alle partijen tot een aanvaardbare oplossing te komen.

Tot voor kort voetbalde Stefan op zondag en de kids op zaterdag, ze vindt het wel fijn dat nu alles op zaterdag is, want ze vindt het ook fijn als Stefan op z’n tijd thuis is. Al is het maar voor een lekker natje en droogje thuis of buiten de deur.

Ellen omschrijft Stefan als sociaal, maar duidelijk aanwezig. Ook makkelijk in de omgang en hij houdt van een goede sfeer.

Omdat Ellen nog zo kort bij het veteranengebeuren aanwezig is, heeft ze nog niet goed aan het veteranensfeertje geroken. Maar ze vond het sfeertje bij de bruiloft van Sander en zijn Jolinda wel heel erg leuk.

Stefan is de Benjamin van het veteranenelftal, daarom is de vraag of Stefan nog iets gaat doen bij de Boys na zijn actieve voetbalcarrière niet te beantwoorden. Maar zolang zijn kinderen nog voetballen bij de Boys zal hij een van die teams zeker nog ondersteunen.

Haar toekomstdroom is gelijk aan die van vele anderen, gewoon lekker genieten van het leven en als het kan met veel spelplezier.

Dan nog de onvermijdelijk vraag, aan wie geeft Ellen het stokje door? Het is ……......... Angelique Hendrikx.

Op weg naar Monique, het liefje van Ron. Hun huis staat aan de Amsterdamsestraat. Dan rijst de vraag naar boven “Waarom woont een fanatieke P.S.V. supporter in de Amsterdamsestraat?”. Maar gelukkig blijkt al snel tijdens het interview dat ze toch wel heel gelukkig met elkaar zijn op dit adres.

Toch knaagt het wel bij de interviewer. Dan maar op onderzoek uit en wat blijkt? In Amsterdam heb je de Einthovenstraat. Nee nee, het is geen taalfout. Die Ajaxieden kunnen en/of willen gewoon de naam “Eindhoven” niet goed spellen”. Zielig! Maar dat maakt niet uit, in de Amsterdamsestraat gaan ze ervan uit dat P.S.V. toch weer kampioen wordt.

De CV (curriculum vitae) van Monique begint al op haar geboortedag, want wie kan nu zeggen dat je tijdens de kermis in de kroeg bent geboren? Geweldig toch! Op 4 juli 1970 zag Monique het levenslicht in de woning boven café Cupido, waar haar ouders destijds de uitbaters van waren. Het café lag recht tegenover de neogotische Sint Odulphuskerk, een ontwerp van architect Carl Weber (wie kent ‘m niet!!). Zoals het vroeger hoorde, eerst naar de kerk, dan naar de kroeg. Een soort derde helft dus.

Monique en Ron zijn in het rijke bezit van dochter Kaylee, die inmiddels ondanks haar jonge leeftijd (12 jaar) al tot de inboedel van de Boys behoort: voetballer, scheidsrechter en ook nog regelmatig grensrechter en supporter van het veteranenteam van haar vader Ron.

Als je bent geboren in de kroeg moet er natuurlijk een horecavirus in je herbergen. Vandaar dat Monique werkt in een gasterij van een verzorgingshuis en in een truckersrestaurant in Acht. Daarnaast is zij natuurlijk huisvrouw, uitgesproken hobby’s heeft Monique niet of het moet haar wekelijkse wandeltocht zijn, maar vervelen doet zij zich geen moment.

Ondanks haar horecabloed is zij geen echte carnavalsvierster, terwijl Ron dan helemaal los gaat en de beest uithangt.

Hoe de Boys in de familie is geslopen is opmerkelijk te noemen. Onbekend met beide Bestse voetbalverenigingen werd dochter Kaylee destijds aangemeld bij Best Vooruit vanwege de kortere afstand. Maar Best Vooruit reageerde niet op de aanmelding en dus kwam de Boys in zicht. Ron noemt de Boys zelfs een verrijking van zijn leven. Ook Monique is veel bij de Boys te vinden om de wedstrijden van de gezinsleden te volgen, maar het was wel even wennen voor haar toen Ron zijn intrede deed in het veteranenelftal, want de weekendbesteding werd wel even anders. Nu is ze helemaal gewend en voelt ze zich thuis tussen de spelers en de spelersvrouwen. De uitstapjes zoals de jaarlijkse barbecue en onlangs het muziekfeest in het Klokgebouw maken het extra leuk.

Maar er is ook leven naast het voetbal, je hoort Monique niet mopperen met zo’n lieve en zorgzame man zoals zij het zelf noemt. Het is opvallend dat alle geïnterviewde spelersvrouwen hun mannen op handen dragen! Ook hun toekomstdromen zijn gelijk aan anderen: gelukkig en gezond zijn en blijven.

Op camping Cranendonck in Soerendonk staat hun tweede (mobile) huis, een keer per jaar wordt die sleurhut aan de auto gekoppeld en is Italië hun vakantiebestemming. Fotootjes die Ron dan in de social media verspreidt leren ons dat het leven daar zo slecht nog niet is.

Het zal nog lang duren, maar eens komt de tijd dat veteranen hun voetbalschoenen aan de wilgen moeten hangen of deze inruilen voor een rollator. Maar volgens Monique is Ron veteraan voor het leven, al is het maar voor de derde helft en/of een andere functie bij de Boys.

En als laatste ……. Monique geeft het stokje door aan …… Ellen Kluijtmans.

Kwamen de eerste twee spelersvrouwen uit de Kantonnier, de nieuwe spelersvrouw van de maand vinden we in de Heivelden. We zijn op bezoek bij Monique Witteveen, partner van linkspoot Ted. Het interview vindt plaats op een doordeweekse morgen, ervan uitgaande dat Ted naar zijn werk zal zijn. Maar nee hoor, Ted is gewoon thuis (aan het werken!!). Maar met zijn hoofdtelefoon op kan het interview rustig doorgang vinden.

Eerst nog even de legenda doornemen, Monique en Ted hebben twee zonen, Eric van bijna 20 en Enzo is 16 jaar. Enzo voetbalt in de B3 van de Boys en is daar ook nog scheidsrechter en Eric voetbalt in het 2e van de Boys en speelt ook nog in de zaal en wordt daar gecoacht door de enige echte Frans Vermeer.

Als echte voetbalmoeder staat zij wekelijks aan de kant om haar zonen aan te moedigen.

Maar is Monique zelf ook een sportief type? Het antwoord is “ja”. Op haar 16e emigreert zij met haar ouders naar Nieuw-Zeeland waar minder sportverenigingen zijn, maar waar vooral de schoolsport floreert. Bij bijna iedere school zijn daar uitgebreide sportfaciliteiten. In de tien jaar die zij daar verblijft beoefent ze meerdere sporten, maar vooral basketbal staat bij haar hoog in het vaandel.

Tussentijds is Monique voor een jaartje terug in Nederland en voetbalt dan in het damesteam van RKVV Sint Geertruidse Boys. Sint Geertruid is een van de zuidelijkste plaatsen in Nederland.

Na haar terugkomst in Nederland leert zij al snel haar grote liefde Ted kennen. Op de vraag om Ted te omschrijven komt ze superlatieven te kort! Let op, daar komt het: Een man uit duizenden, hij geeft veel aandacht en is keilief, een goede vader, zelden boos en altijd opgewekt. Ochtenhumeur komt niet in zijn woordenboek voor. Pfff, een CV om je vingers bij af te likken!!

Wel is Ted voor zijn werk regelmatig een aantal daagjes weg, maar wat doet Monique voor werk naast haar rol als huisvrouw en moeder? Zij werkt in de thuiszorg en komt daar bij mensen over de vloer met een lichamelijke en/of geestelijke beperking. Ze vindt het dankbaar werk en gaat ook weleens in haar vrije tijd met deze mensen de hort op omdat deze vaak de deur niet uit kunnen. Kortom, Monique is een sociaal type.

Maar in de rubriek “spelersvrouw van de maand” mag het veteranenvoetbal natuurlijk niet onbesproken blijven. Hoe kijkt zij daar zelf tegen aan?

Ted heeft een drukke baan en mag van haar genieten van de zaterdagse veteranen dag die uit drie helften bestaat als zij geen verdere afspraken hebben.

Verder vindt ze het een leuke, gezellige hechte groep waar ze zelf ook een vriendinnengroep aan over gehouden heeft. Ze vindt het fijn dat de mannen en de vrouwen een goede band met elkaar hebben.

Ze gaat weleens kijken naar belangrijke wedstrijden, maar vooral om dan haar mannetje te zien. Natuurlijk leest ze de wedstrijdverslagen en vindt ze het leuk om spelersvrouw van de maand te zijn.

Maar wat gaat Ted volgens haar doen als hij de voetbal pensioenleeftijd heeft bereikt? Het antwoord is gelijk aan wat de vorige voetbalvrouwen hebben gezegd. Veteraan ben je voor het leven, misschien een organisatorische functie en/of als bezoeker van de derde helften. Onkruid vergaat niet.

In de zomer ligt het voetbal een tijdje stil en is het tijd voor vakantie. Monique en Ted zijn geen zonaanbieders die op het strand liggen te bakken. De natuur van Oostenrijk en de vele mooie plaatsen in Italia trekken hun meer. En tussentijds een stedentripje scoren gaat er ook wel in.

Hun toekomstdroom? Gelukkig en gezond oud worden om nog vele reisjes te maken. En kleinkinderen? Dat is nog ver weg, maar dat gaat ook wel goedkomen.

Als laatste moet het stokje nog doorgegeven worden. Monique geeft het stokje door aan haar naamgenoot Monique. Monique Bierens uit het Batadorp zal de eerste “spelersvrouw van de maand” in 2016 zijn.

De eerste spelersvrouw die deze nieuwe rubriek mocht openen was Astrid (van Tinus) vanwege haar 50e verjaardag en daar gaan we dan nog maar een keer mee door, want ook Sascha Tolido (liefje van John Reimert) wordt een dezer dagen 50, maar dat is haar niet aan te zien.

Zoals gezegd hoort Sascha bij John en zij hebben samen 4 kinderen. Lisa en Lars zijn beide 17 jaar, Anne is 19 en Niels is bijna 20.

Sacha moet bekennen dat ze pas kort geleden voor het eerst de rubriek “Spelersvrouw van de maand” had gelezen, niet wetende dat Astrid de eerste was. Ze vond het wel grappig om te lezen en vindt het leuk om hiervoor gevraagd te worden.

En over lezen gesproken ………. ze leest zelf geen veteranenverslagen, het is John die ze voorleest! Noem het maar voorlezen uit eigen werk, want zijn acties op het veld zijn niet altijd onvermeld.

Voor dat Sascha John leerde kennen had ze helemaal niets met voetbal, maar ze vindt het nu wel leuk om naar belangrijke wedstrijden te gaan om te kijken hoe het John vergaat, maar dan moeten er natuurlijk ook andere spelersvrouwen komen kijken. Dochter Lisa heeft ook nog kort bij de Boys gevoetbald, wel met John als coach. Maar natuurlijk heeft ze ook aandacht voor de andere sporten die hun kinderen doen of gedaan hebben zoals het hockeyen van Anne. Maar hoe sportief is Sascha zelf? Dat liegt er niet om, ze is veel in beweging met dansen zoals jazzballet en zumba, dat zien we John nog niet doen! Bij dans hoort ook muziek, Sacha heeft in het verleden in een koor gezongen en bij kinderkoren heeft ze haar steentje bij gedragen. Nu zingt ze nog thuis en op het werk. Aan deze hobby’s heeft ze meerdere kennissen- en vriendengroepen overgehouden.

Bij Sascha hoort John en ze omschrijft John zoals de veteranen hem ook kennen: John brengt rust en zal nooit opvliegend zijn, het is wel een relaxte vent.

Samen houden ze van een warme vakantie met lekker eten en drinken, maar een beetje cultuur snuiven tijdens een stedentripje gaat er ook wel in.

Met de jaren komt er ooit een moment dat het actief voetballen een keertje stopt, volgens Sascha heeft John veteranenbloed en zal niet verloren gaan voor het elftal. In de derde helft wil John na zijn actieve voetbalcarrière nog graag opgesteld worden.

Dan zijn er nog de spelersvrouwen. Sascha vindt het een hechte groep die het goed met elkaar kan vinden. Ook al is het veteranenvoetbal een mannentjesding, meerdere keren per jaar komen mannen en vrouwen bijeen zoals feestjes, de jaarlijkse barbecue en zoals komende januari tijdens een grootse party in het Klokgebouw. Ze heeft een goede band met iedereen.

Wat is er nog meer te wensen? Ze is happy en hoopt samen met John oud en gelukkig te worden/blijven en wenst dat ook voor iedereen in haar omgeving. Kleinkinderen maken het wensenpakket compleet.

Dit was het verhaal van Sascha, maar wie is de volgende spelersvrouw van de maand? Vanaf nu mag de spelersvrouw van de maand het stokje doorgeven. Sascha geeft het stokje door aan Monique Witteveen.